Niet naar huis

17 februari 2016 - Serre Kunda, Gambia

Na een nacht te veel op de wc te hebben doorgebracht is Ruud, na loperamide genomen te hebben, wat langer op bed gebleven. De maagkrampen werden langzaam aan wat minder en hij heeft toch wat brood met een hard gekookt ei gegeten. Ria wilde graag de koffers al in gaan pakken om te bekijken hoe we alles weer mee gingen krijgen. Achteraf bleek dat we teveel kleren bij ons hadden, maar dat kwam ook doordat we bij Riyan een wasmachine ter beschikking hadden. Ruud is nog naar het militair station gelopen om de commandant de sms’jes te laten lezen die de fietsverkoper hem gestuurd had. Allemaal excuses en Ruud is weer zijn beste vriend. Vooral de regel: “you are my man”, was de aanleiding om het te laten lezen, want dat kan bij ons ook een negatieve betekenis hebben. ‘Hier niet’ zei de commandant en hij wist wel dat de man over de gebeurtenis gelogen had. Hij kende Sanna al jaren en hadden samen op verschillende plaatsen dienst gedaan, hij weet dat Sanna 100% betrouwbaar is, de geloofwaardigheid van de fietsenman was bij voorbaat al heel discutabel. Om 11.30 uur waren Marie-Jet en Elly er en zijn we eerst samen de straat, met een dikke laag los zand, doorgelopen. We hebben een shop bekeken zoals Sanna die ook heeft. Elly vroeg een vrouw, die bebotert brood kwam kopen, of er niets van beleg op moest, waarop de vrouw haar stomverbaasd aankeek, nee dus. We zijn daarna een compound binnen gegaan om te zien hoe die is opgebouwd, wie er wonen en vooral de sanitaire hoek was interessant. Ook verhuurden ze een gedeelte. Dit was traditionele opbouw en gaf een mooi beeld van hoe men hier over het algemeen woont. De jongeman van de compound, die een paard heeft op het strand en ons daar gezien had, is met ons ook naar de begraafplaats van Moslim Kololi gelopen. Die was schuin tegenover zijn compound achter een grote, donkerroze poort. Het was een groot stuk land met een paar grafzerken erop, voor de rest was het zand met aan het begin een paar verse graven. Als iemand is overleden dan gaan de mannen mee naar de moskee en de begraafplaats. De familie en/of vrienden graven het graf en gooien het ook dicht. De zandheuvel verdwijnt van zelf door de wind en later gaat iemand daar misschien ook wel weer een gat graven. Als ze dan beenderen vinden schuiven ze die aan de kant en leggen hun dierbare er naast, zo simpel is dat hier. Even verderop kwamen we langs het politiebureau van Kololi en we mochten even binnen kijken. De jonge dames en heren waren alleraardigst en we mochten in de cel kijken waar iemand op de grond lag. Onderweg troffen we ook een paar mannen die thee aan het maken waren, hetgeen hier een hele ceremonie is. We hebben het uitgelegd en kregen thee te proeven, ook een belevenis voor Jet en Elly. Natuurlijk beloonden we hem met een fooitje, evenals de jongen van de compound. Op het eind van de straat was het Nederlandse ziekenhuis gecombineerd met de ‘Nursery’ met 150 jonge kinderen. De muur om de compound was net opgeschilderd vol met leuke tekeningen, evenals de muren van de klaslokalen aan de buitenkant, het zag er heel fris en uitnodigend uit. Alle kinderen waren buiten aan het spelen voor de middagpauze, speelden met de rugzakken om en het papier dat om het brood zat lag overal op de grond, elke dag heeft een klas de taak om na de pauze alles op te ruimen. De leerkrachten zaten onder een hele grote boom. Achterin zat de Nederlandse ‘eigenaresse’ die nu voor vijf weken hier aan het werk was, samen met haar man. Ria kende haar al omdat ze elkaar gesproken hadden bij Riyan voor deur, toen ze met een ziekenwagen thuis gebracht werden. Het ziekenhuisje is eigenlijk een kraamkliniek die ook wel zieke mensen opneemt als dat nodig is. Hier wordt gewerkt door verpleegkundigen, die zelfstandig, ook als de mensen terug zijn naar Nederland, hun werk blijven doen zoals ze het geleerd hebben. Het zag er allemaal heel schoon uit en de bijzondere ‘couveuse’ was mooi om te zien. Fijn dat we het echtpaar uit Nederland nu troffen, nu kregen we alle informatie uit de eerste hand. Op het laatst troffen we er de burgemeester van Kololi waar ze een hele goede band mee hebben. Het hele complex, schoolgeld, leerkrachten, kraamkliniek, verpleegkundigen etc. wordt betaald met € 5000 per jaar. Daar doen ze ook nog onderhoud van. Ze laten geen cent hier zo achter, de geldstroom is via de bank heel strak geregeld zodat ze niet voor verrassingen komen te staan. Hiervoor streeft ze naar een club van 100, die ieder elk jaar € 50,00 schenken en dan zijn ze financieel weer een jaar verder. Ze hebben nu 80 donateurs. Iets om over na te denken, hier komt het geld direct op de goede plek! Ze bereiken hier dat de zwangerschap en de geboorte goed verlopen, dat de kinderen en de moeder nazorg krijgen, dat de kinderen tot hun zevende jaar gevolgd worden en dat ze, als ze zeven zijn, allemaal kunnen lezen en schrijven in het Engels voordat ze hier weggaan. Alle kinderen gaan om 13.00 uur naar huis, dan is er volwassen onderwijs om hen te leren lezen en schrijven en er is een computer lokaal waar geïnteresseerden het hier kunnen leren. In het atelier leert men jonge meisjes haken, breien, macrameeën en naaien. Alles bij elkaar een geweldig mooi en efficiënt project. Voor de terugweg heeft Ruud voor ieder een flesje water gekocht en Ria was als eerst buiten de poort. Hier kwamen drie jonge kinderen met een stuk brood in de hand en ze wilden haar drinkflesje. Ze heeft ze op de beurt wat water in de mond gegoten en ze vonden het prachtig. Weer langs het politiebureau kwamen de jonge dames naar buiten om ons te knuffelen en er stond een jonge man heel nadrukkelijk naar Ria te kijken. Ze herkende hem en het was Abdoullah Jallow, de agent die haar en Martine destijds geholpen heeft. Jullie zal ik nooit vergeten zei hij en ik herkende je direct, zijn eerste vraag was: “How is your daughter?”. Bij het restaurant naast Balmoral hebben we een shawarma, een soort wrap, gegeten en afscheid genomen van Jet en Elly. De middag doorgebracht in het appartement en aan het zwembad, Ria heeft zitten praten met de dame uit Sierra Leone en twee mannen, waar van één van hen de eigenaar is van dit complex. Lamin, een self made man, die hard gewerkt heeft en goed met zijn geld is omgegaan. Nu hoeft hij al jaren niet meer te werken en heeft een zoon die studeert in Canada. We hebben Yankuba nog laten weten dat we weggingen. Hij liet nu weten dat hij nog wel had willen komen om afscheid te nemen maar op de vraag hoe de stand is en of hij nog met mr. Touray gesproken had, kwam er geen antwoord meer, we zijn er klaar mee! Wie kwam er om 17.00 uur met een taxi? Geen Lai! Ruud heeft langs de weg een andere jongeman gevraagd die wilde rijden voor 300 dalasi. We zijn nog langs Riyan gereden om leesboeken terug te brengen en langs Lamin de fietsverhuurder om hem gedag te zeggen, hetgeen bij bijzonder op prijs stelde. We waren om 18.00 uur op het vliegveld waar ze nog volop aan het inchecken waren. Toen we eindelijk aan de beurt waren kwam de desillusie, 27 overboekingen en geen kans om mee te kunnen. Ruud zag de manager van het kantoor van Brussels en sprak hem aan. Deze ging boven op kantoor naar de stand van zaken kijken en hij gaf ons nu geen kans. Misschien kun je mee naar Dakar, maar dan moet je er daar uit. Van daar gaat er iedere dag een vlucht en heb je meer kans. Hij heeft op het kantoor wel gezegd ze ons in het weekend in ieder geval mee moeten nemen, we mogen beslist hem daarover mailen. We zullen zien. Ons verblijf hier is dus weer verlengd, Sanna belde ook nog om te horen of we weg konden. Er zijn slechtere plekken om achter te moeten blijven. We hoorden dat het morgen ‘Independence Day’ en velen een lang weekend hebben van woensdagavond t/m zondag. Dat kan een oorzaak zijn dat het nu zo verschrikkelijk druk was. Op het parkeerterrein hebben we gediscussieerd met de taxi jongens. De gele taxi die ons gebracht had mocht ons hier niet op komen halen, alleen terrein voor groene taxi’s. Geen keus dus, maar wel over het bedrag. Vraagprijs 700 dalasi, betaalt 400 dalasi. Bij Balmoral was Ian, de manager, al op de hoogte dat we terug konden komen en we hebben nu nr. 4, een kleiner appartement, maar ook OK. We hebben de tafel op het balkon gezet en lekker buiten een potje gekaart. In de koelkast van nr. 8 stond nog een beetje wijn en een fles water, die hebben we opgehaald en we gaan gewoon door, er zijn slechtere plekken. Vrijdagmorgen bij Brussels maar eens horen wanneer er vrije plaatsen zijn, want we willen de zekerheid dat we door kunnen naar Brussel en niet dat we een overnachting In Dakar, Senegal, moeten maken. Zaterdag gaat er weer een vlucht en daarna maandag, we zien wel. We hebben meteen extra geld uit Nederland laten komen en hopen dat zaterdag op te kunnen halen, anders hebben we wel een probleempje.

Foto’s