Naar huis

 Na Indepence Day konden we dan vandaag weer naar de bank en Brussels Airways. Ruud kreeg o.a. een dik pak briefjes van 50 dalasi en bij een dame langs de straat heeft hij de internetbundel opgewaardeerd. Bij het kantoor van Brussels werd Ruud via de supervisor ticketverkoop, die hij al eerder gesproken had, naar een andere medewerker doorverwezen, die zijn uiterste best deed om ons op een vlucht te krijgen. Het was echter de hele maand druk en alle vluchten volgeboekt en zelfs overboekt, want in Afrikaanse landen is er veel ´No Show´ en dan krijgen ze het toestel toch vol. Ruud kwam terug met de mededeling dat we in ieder geval mee konden naar Dakar, maar met drie opties: of er zijn dan stoelen vrij of we kunnen mee op een jump seat, klapstoel, maar dat moet de captain goed keuren, een mail is naar hem onderweg of we moeten er gewoon uit!. We hebben dus een onderkomen gezocht in Dakar, dat gereserveerd en hebben Ian, van de appartementen, laten we weten dat we nu echt de laatste dag hier waren en betaald. We verheugden ons al op een paar dagen Senegal. Alles was vrij snel ingepakt, want we hadden alleen de hoog nodige spullen uit de koffers gehaald. We zijn naar een Nederlands restaurant aan het strand gewandeld, hebben daar geluncht en zijn over het strand naar Senegambia Beach gelopen om Marie-Jet en Elly nog even te zien. Zij zaten in het strand restaurant en we kregen in geuren en kleuren het hele excursie verhaal naar James Island, van Kunta Kinteh. Het was een hele lange dag, begon met een bustocht, daarna met een boottocht over de rivier, maar ze zagen allen maar water. Eenmaal aangekomen werden ze op het vaste land verwelkomd door zingende kinderen en of men hiervoor wat wilde geven, daarna kwam de een na de ander met een onzinnig iets voor 50 dalasi. Op een tafeltje lagen schriften in plastic die kon je kopen en in een bak leggen voor de school. Het museum viel vies tegen en op het eiland stand een ruïne waar vroeger de slaven op vast gehouden werden. Al met al een dure, zeer vermoeiende dag met weinig echte inhoud. Complete toeristenmelkerij waar de hostesses aan mee doen. Ruud had al eerder een taxi besteld, maar ook deze kwam niet opdagen, dus weer naar de weg een andere gele taxi gehaald, ze kennen hem daar en weten dat hij niet te veel wil betalen. We waren vóór zes uur op het vliegveld en het was een stuk minder hectisch dan woensdag. Ze verwezen hem direct naar boven, naar kantoor en daar zat hij weer tegenover de man van vanochtend die hier nu assistent stationmanager was. De man heeft zeker wel drie kwartier in de computer gezocht naar een plek en we konden mee naar Dakar en daar moesten we afwachten of op een gewone stoel, of op een klapstoel, of van boord en in Dakar blijven, waarschijnlijk tot zondag. Toen de nieuwe bemanning aan boord kwam bleken ze onze situatie te kennen en hadden besloten dat we op een voor de bemanning gereserveerde stoel mochten zitten. Met dien verstande, dat de vraag was om de stoel te verlaten als ze klaar waren voor een uurtje pauze, dan konden wij in de pantry op een klapstoel. Dat genereuze aanbod mochten we niet afslaan, ook al omdat we ook geen enkele zekerheid hadden wanneer we dan wel naar huis zouden kunnen. We waren nog gekleed om er in Dakar af te gaan, dus moesten we in de zomerkleren naar Brussel. Het was een onrustige vlucht met veel turbulentie met wind op de staart en we waren een half uur eerder dan gepland, dus om 04.45 uur in Brussel. Het was nog even spannend of de koffers wel mee gekomen waren. Toen iedereen de koffers al had en we het eigenlijk al opgegeven hadden kwamen ze alsnog, als allerlaatste, maar wel helemaal nat. Ze hadden buiten in de regen gestaan, waarschijnlijk omdat men dacht dat ze in Dakar hadden moeten blijven. Er was al een treinloket bezet om een kaartje te kopen en daar hebben we ons omgekleed. 06.11 uur vertrok de trein en via en overstap in Roosendaal en dan Den Bosch stonden we om 08.29 uur in Den Bosch Oost waar Martine ons heeft opgehaald. Ons Gambia avontuur zat we weer op. We hebben ervan genoten en moeten nu weer wennen aan het Nederlandse ritme, de regen en de kou.