Emotionele dag.

Wat begon als een heerlijke rustige laatste dag kreeg toch wel een heel hectische en emotionele invulling. Na de lunch ging Ruud de fiets van Ria terug verkopen aan de man waar we een deal mee hadden gesloten. Gekocht voor 2500 dalasi en terug voor 1000 dalasi! De man wist echter te vertellen dat we hem gehuurd hadden en op eigen verzoek vier dagen langer. Ria had gisteren met hem gesproken toen we bij de printerman waren, zijn buurman. Hij zei dat hij gedacht had dat de fiets al terug zou komen, maar Ria vertelde dat we wat langer gebleven waren. Nu wilde hij 500 dalasi terug geven. Hij maakte ons uit als leugenaar, hij had de fiets niet verkocht maar verhuurd en het liep uit op een felle, onopgeloste ruzie. Het ging er gloeiend op en allen om hem heen praatten mee en gaven hem gelijk. Tussendoor was de man op een fiets weggegaan en kwam terug met 600 dalasi, nadat al een bod van 500 geweigerd was. Ruud heeft het niet aangenomen en zei over ongeveer een uur terug te zullen komen met een vriend. Ruud is stoom af gaan blazen bij Lamin de fietsverhuurder en die adviseerde om samen te gaan met Sanna en we zijn inderdaad om 16.00 uur samen met Sanna in een taxi er heen gegaan. Hier kreeg het hele circus een vervolg van welles-nietes en we kwamen er niet uit. Hij vroeg begrip bij Sanna, ‘his brother’ maar deze was hier niet gevoelig voor. Een deal is een deal en daar moet je je aan houden en niet liegen! Sanna stopte de discussie en sommeerde dat de man met de fiets naar de militaire station zou komen om het hier officieel af te handelen. Ruud had er geen vertrouwen in maar hij is met Sanna naar de militaire station gegaan en Ria  naar huis gegaan! Die kende het nog te goed daar en wilde er niets meer mee van doen hebben. Bijna iedereen bij de militairen kent Sanna en de dienstdoende chef kende hem al jaren. Sanna was wel niet officieel in dienst en had geen ID bij zich, maar de man kwam wel aan fietsen op de betrokken fiets, samen met iemand anders. Ruud legde eerst uit wat de situatie was en toen mocht hij zijn verhaal vertellen aan de dienstdoende commandant, maar Ruud en Sanna schudden hun hoofd dat het niet waar was. Hun verhaal kende de commandant al en hij zei dat hij het afgesproken bedrag terug moest betalen. Toen was het verhaal ineens dat hij wel een deal gesloten had voor 1000 dalasi en wilde betalen, maar dat hij dat niet had! De commandant was er snel uit: nu terug betalen! Ruud kreeg 700 dalasi van de man en de commandant haalde 300 dalasi uit zijn zak. Hiervoor werd de fiets in beslag genomen en deze kan worden opgehaald voor 300 dalasi. Dat was nog eens snel en principieel afhandelen. Geen discussie en de man kon naar huis lopen. Weer thuis vertelde Sanna dat hij een groot probleem had, dat was het ‘nieuwtje’, er kwam geen baby, maar zijn vrouw en kind zijn weg, ze is naar een andere man vertrokken. Deze had haar opgebeld en de volgende morgen heeft ze alle kleren en spullen meegenomen van haar en het kind en is vertrokken. Per sms claimt hij bij Sanna dat het zijn vriendin al was, voordat ze met Sanna trouwde. Hij had 2 jaar in de UK gewoond en was nu terug. Hij heeft nu geld, hij wil haar terug en zegt per sms: “ze blijft bij mij, ik heb nu geld en jij hebt haar niets te bieden, over twee jaar krijg je je zoon weer terug”. Hij heeft Sira niet meer gesproken. Sanna is er erg van geschrokken, weet niet waar ze zijn en wat hij nu moet doen. Het zou kunnen dat hij probeert hen mee naar de UK te nemen, dat zou een ramp voor hem zijn. Haar wil hij niet meer terug, maar hij wil wel zijn zoon zien. Gelukkig heeft hij zijn zoon wel officieel laten registreren en hij gaat proberen of hij zijn zoon kan zien. Ze waren niet voor de wet getrouwd alleen in de moskee. Zo gaat dat hier in Gambia, geld is de belangrijkste drijfveer, al het andere telt niet mee. Liefde is een woord wat ze niet kennen, de Europeanen hebben de hele maatschappij hier verziekt, met geld is alles te koop. Sanna zegt: “ik laat me er niet onder krijgen en mijn broer gaat mij helpen met shop, ik ga mijn droom verwezenlijken”. Ria heeft er wel even een traantje om gelaten! “Don’t worry mama, I am strong, I will survive and build up my live”. Zo willen we het horen, maar het doet wel pijn. Je gunt hem een betere relatie. Hij noemde nog Martine als voorbeeld, die hij kent van toen we hier samen waren en zij net alleen gelaten was. Zij is er ook weer bovenop gekomen, dat gaat mij ook lukken. We hebben er vertrouwen in dat dat ook echt gaat lukken!! Samen zijn we naar Senegambia hotel gelopen en hebben we Sanna kennis laten maken met Marie-Jet en Elly. Hier hebben we wel het fietsverhaal verteld, maar nog niets over zijn problemen. Ook liet hij trots nieuwe tekeningen van zijn huis en de te verhuren kamers zien. Na het afscheid van Sanna zijn we met zijn vieren in een straffe wind, over het strand naar Kunta Kinteh restaurant gelopen. Nu konden Marie- Jet en Elly een stuk van de kust zien met de verschillende lokale stukjes zonder grote hotels maar met de fruit- en juice kramen. We hebben gezellig gezeten, heerlijk gegeten en we zijn bij Palm Beach met een groene taxi naar huis gegaan.