Afscheid van Bushleven

 Afscheid van Bushleven

Buiten verwachting niet slecht geslapen, geen muggen hier, maar wel weer vóór 07.00 uur wakker. We hoorden al stemmen en een auto rijden. Ria wilde naar de wc, maar trof Sanna daar aan, dus voor een kattenwasje doorgelopen naar de pomp, die al druk bezet was door dames die water kwamen halen. Voor de shop gewacht op de broodbezorger en lekker buiten een broodje met banaan gegeten, met de meegebrachte rooibos thee erbij. Grote kinderen kwamen in school tenue voorbij gefietst om verderop naar de highschool te gaan. Deze school geeft de leerlingen die ver weg wonen een fiets in bruikleen. Jonge kinderen kwamen in schooltenue voorbij, ze liepen de andere kant uit om naar de basisschool te gaan. Sanna schonk ons nog een paar Gambiaanse hemden, hij had er ook een voor zichzelf laten maken. We zagen veel mensen in duidelijk Europese kleren, met alle mogelijke opschriften, zelfs Nederlands! Gisteren had Ria de ruiten van de auto schoon gewassen met shampoo en ze zagen er een stuk beter uit. Van binnen werd er nog een lap overheen gehaald en een kleine jongen moest via de achterbak de auto in om deze te openen. Twee draadjes werden onder het dashboard aan elkaar geknoopt om de ramen van de portieren te laten zakken. We schrokken van de prijs die Sanna voor het vervoer moest betalen. Sanna had ook gezegd dat de auto moest blijven wachten en die tijd moest ook betaald worden, maar dan nóg was het aan de hoge kant, voor een ‘vriend’. Wij hebben Sanna het bedrag betaald, want de verblijfkosten met zoveel eten en drinken waren al hoog genoeg en daarvoor zou hij nooit geld hebben willen aannemen. Ria had gevraagd waarom hij niet verteld had over zijn baby, daarop zei hij dat hij dan wist dat we daar spullen voor zouden kopen en meenemen en dat wilde hij niet. Hij heeft zo zijn principes! We hebben wel gezien dat alle kinderen hier nauwelijks een heel kledingstuk aan hebben, dat zou hier zeer welkom zijn. We willen dus zomerkinderkleding en schoentjes verzamelen voor jonge kinderen. Wanneer we dan weer terug gaan kunnen we dat meenemen. Voor iedereen die dit leest, als je hoort dat kinderkleding weggedaan wordt, laat het ons weten en we komen het ophalen!!!! We hebben afscheid genomen van vader en moeder en ook Sira stond er nog met Joefas. Ze wachtte op de bushtaxi, maar die bleek vol, ze konden niet mee, nu ging ze lopen. Sanna liet een jongen naar de motorrijder even verderop gaan, zodat deze achter haar aan zou rijden, haar oppikken, naar het ziekenhuis en weer thuis brengen. Voor geld doet men hier van alles. Sanna vond het lastig om afscheid te nemen, maar was ook heel gelukkig dat we geweest waren. Voor ons was het een nieuwe ervaring om zo midden in de bush een paar dagen met de mensen samen te leven en deelgenoot hiervan te mogen zijn. Er wonen veel mensen met veel kinderen in kleine compounds dicht op elkaar. Ze moeten kookplaats, sanitair en eten delen. Er werd hard gewerkt, het meest door de vrouwen, maar er werd ook gelachen. We zagen dat ze tevreden zijn met wat er is en dankbaar dat wij er waren en voor de kinderen wat meegebracht hadden. Eenmaal in de taxi begon de chauffeur, die uit Serekunda kwam, een heel verhaal over Europa en dat we allemaal miljonairs zijn. We pikten een man op en die hoorde de hele discussie ook aan. De chauffeur wilde naar Europa, daar zou hij ook rijk worden. Hij was totaal niet voor reden vatbaar, maar de man naast Ria begreep wel dat het niet kon zoals het in Afrika verteld wordt. Voor veel geld kunnen ze naar Europa, het paradijs, wordt hier door mensen handelaars verteld. Ria zei dat ook hij voor de rit veel te veel had gevraagd en ze kreeg ze als antwoord, “jullie zijn toch miljonairs”! Ria raakte hiervan flink over de kook, we hebben de discussie gesloten en ze heeft geen woord meer met hem gewisseld. Het was heel rustig op de weg en we passeerden natuurlijk weer een paar roadblocks, bij één moesten de achterbak open en keek hij heel nadrukkelijk in de auto. In Bullock lieten we de groeten voor de blanke man die er recht tegenover woont achter. De gard kende Jan, een man uit Grave goed! .Eenmaal in de buurt van het vliegveld zagen we het toestel van de president taxiën en de wegen werden al vrij gemaakt voor mijnheer, terwijl hij nog in het vliegtuig zat. Hierdoor reden we dwars door Serekunda en over zandwegen naar Kololi, zeker een half uur langer dan normaal. De koffers stonden al in het appartement, maar er was op nr. 18 heel wat aan te merken: gordijnen boven hingen scheef en half uit de muur, de deurknop van de linnenkast zat los en viel steeds uit elkaar, de koelkast stond uit, de douche deed het maar half, de TV gaf karikatuurbeelden, er was geen gasfles en het kamermeisje zei dat ze geen tip gevonden had! Ria heeft dat gemeld bij Maija en zij zou er werk van maken, maar tot onze grote verbazing stond Bakx, een medewerker die overal alles moet afsluiten als de appartementen leeg zijn, ineens helemaal over de rooie in onze kamer en begon tegen ons lelijk te doen. We begrepen het niet en vroegen wat Maija gezegd had: Niets. Het kamermeisje had gezegd dat wij hem beschuldigden van diefstal van het tipgeld. Niet dus!! Het kon ook de nachtwacht zijn geweest, die in onze kamer was zaterdagmorgen, om de koffers en tassen eruit te halen en die ook een sleutel heeft. We zaten ineens, ongevraagd, middenin een rel. We gaan proberen er achter te komen wie het geld heeft, maar onze ervaring leert dat er weinig zijn die te vertrouwen zijn en die niet liegen. Ruud kreeg ons stickje terug van een Nederlander, want het Engels echtpaar had moeten verhuizen naar een één kamer appartement, dat hadden ze geboekt en die zijn uiteraard goedkoper. We waren benieuwd hoeveel ze ons dan zouden gaan berekenen, maar dat bleek gewoon de afgesproken prijs. Verder hebben we de hele dag rustig aan gedaan, het bleek dat we erg moe waren, foto’s en filmpjes kijken was leuk. Bij Marnix de Belg, die al klaar stond voor vertrek, hebben we de doos met levensmiddelen opgehaald en Ruud ging gelijk wat boodschappen doen. We waren bijna door de Dalasi en Euro’s heen, we hebben geld over gemaakt naar de Gambiaanse rekening, maar de transactie duurt ongeveer 24 uur. Het bleek dat we beter uit eten konden gaan in plaats van sla en vlees te kopen, dus dat hebben we gedaan, een krop ijsbergsla kost meer dan € 5,00 en een(Europese)komkommer ook bijna € 3,00. Daarna lekker naar bed. Vanaf nu gaan we als 'toerist' verder, nog een weekje genieten van de warmte en misschien nog hier en daar wat bezoeken.