Blog maken en strand

Tjonge, jonge, het was me het weekje wel, met een kater en gedesillusioneerd gaan we verder. Nog nadenkend zijn we tot een conclusie gekomen, we denken dat Yankuba angst heeft om naar school te gaan en bang is het niet te kunnen halen. Wij hebben weer rust in ons hoofd en het gevoel dat de ballast nu weg is. Het geeft ruimte om te gaan genieten van het mooie weer en Gambia. We zijn hier goed neergewaaid, een heerlijk huis met volop ruimte en rust om ons heen. De wasmachine is een koud water wasser met een aparte centrifuge. Het wassen was wel nodig, want het water werd flink zwart. We konden zelf beslissen om het water erin en eruit te pompen en de wasbeurt loopt met een tijdklok. Een handwas zou zwaarder werk zijn geweest. De meeste bewoners hier zijn Nederlands en een enkele uit Engeland. De meesten komen hier al jaren en iedereen doet wel iets met iemand in Gambia. Ook hier gaat er veel geld naar families, schooltjes etc. Het is leuk om die verhalen te horen en men vertelt het graag. De hele ochtend zijn we bezig geweest om het reisblog weer op te starten, maar dat was op de computer van Ria niet eenvoudig. Lastig om uit te leggen, maar op de computer van Ruud was er datzelfde probleem niet en met een gewijzigde titel konden we uiteindelijk beginnen. Bij de winkel naast het appartementen complex boodschappen gedaan, heerlijk geluncht en op de fiets naar het strand. Het was overal vol en zoeken naar ligbedden. Dat kleine beetje wind hadden we nodig om het uit te houden, vooral in de zon. Er liepen veel verkopers met van allerlei soorten handel, maar het fruit en fruitsap verkoop is hier perfect geregeld. Er staan grote stenen, overdekte hallen waar de bordjes fruit worden klaar gemaakt. De verkoopdames hebben allemaal dezelfde groene kleren aan met een nummer van de Toeristen Board. Zonder licentie kom je hier niet het strand op om zo massaal je waar aan te bieden. Of alle lossen verkopers een vergunning hebben betwijfelen we. Ria was heerlijk langs het water, dat nu veel beter van temperatuur was, gaan wandelen, en bracht weer wat schelpjes mee. Ruud was een dik spannend boek aan het lezen. Rondom ons veel gemixte setjes en Ria had een aardig gesprek met een Engelse jonge dame uit Manchester die op een stoel alleen in de schaduw zat, haar man stond te vissen. Later kwamen ze haar voeten pedicuren en teennagels lakken, alles is hier mogelijk op het strand. Op de terugweg zagen we dat het héél druk geworden was op het strand. Het zag er, letterlijk, zwart van de mensen. Het was zondag en dan komen, ná 16.00 uur, alle locals massaal naar het strand om te voetballen, spelen in het zand, golven en om elkaar te ontmoeten. We dachten dat dit in het seizoen niet zou mogen, maar dat strandwachters lieten ze allemaal zonder problemen door en er kwamen er nog steeds meer vanaf de weg aangelopen. Wat was dat een fijn gevoel. Weer thuis trof Ria een Nederlandse in het zwembad en hebben ze, terwijl Ruud boodschappen deed - de was in de centrifuge droogde - en het eten klaar maakte, lekker samen staan keuvelen. Een buurman, die hier acht weken is met zijn vrouw, wilde zijn verhaal kwijt over hun beider ontslag bij V&D, na 43 jaar. Deze vakantie, met een maand onbetaald verlof, was allang geboekt en betaald, maar nu kreeg hij met de UWV en sollicitatieplicht ect. te maken, ellendige situatie op zo’n afstand en ze blijven nog tot 2 maart. Wat was het toch heerlijk om weer je ‘eigen’ spaghetti te eten op het terras. Buiten waren er op een gegeven moment te veel muggen en binnen staat een heerlijke zachte bank. De TV zenders werden ook weer gevonden en zo kwamen we de avond weer door met BVN en het blog bijwerken met foto’s, wat niet gemakkelijk ging. Veel te langzaam en veel foto’s werden geweigerd, maar de aanhouder wint, dan maar vannacht en morgenvroeg proberen. Vandaag hoorden we toen we in het zwembad stonden veel sirenes en getoeter en dat was het signaal dat de president weer langs kwam. Een paar dagen geleden hebben we dat gezien toen we aan het fietsen waren. Het was een kolonne van 17 auto’s met politieauto’s met zwaailichten en sirenes, in de aanslag staande militairen op een open auto, twee grote zwarte auto’s met zwarte ramen, in het midden. De hele weg werd autovrij gemaakt want de kolonne moest vrije doorgang hebben. Vandaag hoorden we mensen juichen en later bleek dat hij nu in een open auto stond en naar iedereen zwaaide. Dit is de reinste persoonsverheerlijking en alle Gambianen dragen hem op handen. Hij heeft het land weer op de kaart gezet en het gaat door hem beter in het land, zeggen ze. Twee weken geleden heeft hij officieel van Gambia een Moslimstaat gemaakt en vanaf dat moment moesten de dames bij de regering en in zijn paleis een hoofddoek gaan dragen. Er werd hier verteld dat hij dat alweer terug had gedraaid na heel veel protesten. Men is hier moslim, maar men gaat er heel soepel mee om. Een Engels echtpaar van onze leeftijd kwam wat later thuis en er was in hun huis geen elektriciteit meer. Ruud is met een zaklamp mee gaan kijken en het bleek dat er achterin bij de meter een kaart zit die opgewaardeerd had moeten worden. Dat was ook voor ons nieuw. Ruud ging bij ons kijken en op onze kaart stond nog voldoende. Raar dat men dat niet vertelt als je binnen komt. Toen de dame de lamp terug kwam brengen vertelde ze dat ze elke dag vroeg weggaan om op een school te gaan werken in Bakoteh, een wijk in de buurt van de grote vuilnisbelt. Ze trainen de leraren daar, drie keer per jaar steeds drie weken en haar man was nu administratief aan het werk omdat iemand was weggegaan op die post. We mogen komen kijken dinsdag ná 09.00 uur. We zijn benieuwd en kunnen er natuurlijk op de fiets naar toe.

Wat het web betreft: de teksten krijgen wel weg maar de foto’s maken een probleem, als het al lukt: een kwartier per foto. Het komt er wel aan, mogelijk proberen we het op een andere manier.