Bakau en Cape Point

De lucht was grijs en bleef grijs vandaag met af en toe een poging van de zon. Mooi de kans om weer een wasje te draaien en te rommelen. Ook aan de meegebrachte boeken komen we nu echt toe en hier in de boekenkast vonden we ook wat interessants. Zelfs Ruud is aan zijn derde pil toe. We zijn op onderzoek gegaan naar de appartementen boven de supermarkt. Een grote trap in de entree gaat hierheen en het is ruim gebouwd. Eén drie-kamer-appartement aan de zijkant stond leeg en we konden binnen kijken. Aan de voorkant langs de hoofdweg mochten we binnen kijken, bij Nederlanders die daar drie maanden per jaar wonen, in een twee kamerappartement, dat een stuk kleiner was, maar nog steeds ruim en volledig ingericht. Het straatlawaai dag en nacht door is wel héél onaangenaam. De slaapkamer is wel aan de achterkant, maar toch, niet onze keuze. Er kwam een jong meisje in opleiding voor een massage van de Nederlandse, ze heeft klanten nodig om het in de praktijk toe te passen. Da’s mooi, vrijdagmiddag komt ze voor Ria. De prijs is vast en we betalen even veel, weinig, als al met de Nederlandse was afgesproken. Wat ze gaat doen weten we niet, we laten ons verrassen.

Voor de lunch hebben we alle fruit veranderd in een heerlijke fruitsla en daarna zijn we gaan fietsen richting Bakau. We fietsten door de luxe wijk Fajara met villa’s en ambassades. Het contrast tussen rijk en arm is hier aan weerszijden van de straat te zien. Aan de ene kant de grote villa´s en aan de andere kant kleine winkeltjes, handwerkers, arme compounds en bedelaars. In Bakau is een kleine vissershaven en het was er rustig. De meeste boten waren op zee en overal hingen en stonden mannen en vrouwen om te wachten op de nieuwe visvangst. Ene Aladin liep met ons mee en Ria vond het een shock om te zien hoe alles eruit zag. Het plein lag en stond vol met oude koelkasten, die later vol met vis in ijs bleken en het piepschuim hier van wordt als tafel gebruikt werden. Voor de rest was het tussen de kleine huisjes door één grote vuilnisbelt. Alle rokerijtafels, huizen etc. waren kapot, het vuil, plastic en karton lag overal opgestapeld, tussendoor stonden golfplaten ´huisjes´ en er werd gekookt, vis schoon gemaakt etc. De stukken vis die buiten lagen te drogen stelden niet veel voor en zaten vol met vliegen. Ook lagen ze vol met dode vliegen, die niet tegen het zout kunnen, erg onsmakelijk allemaal. In een groot gebouw, dat de rokerij genoemd werd, waren twee vrouwen aan het werk. Eén was bezig vissen op een rooster te leggen, de andere was druk om het vuur onder de vis te reguleren. De vlammen sloegen eronderuit en dat was niet de bedoeling. Ruud gaf aan dat dit niet goed was en de dame kwam al met een blik water om de vlammen te verkleinen. We hebben wat geld achtergelaten en zijn weer naar de fietsen gelopen. Een man, die zich opgeworpen had als fietsoppasser, wilde geld zien, dat we niet gaven, je doet hier niets voor niets. Over twee uur, rond 17.00 uur zouden de boten naar huis komen en dan konden we vis zien. We zijn doorgefietst naar Cape Point, een plek aan een doodlopende weg met luxe hotels, een groot kaal strand en een poel met krokodillen ernaast. Een vogelaar sprak ons aan, maar we wilden ´vrij´ zijn. We zijn richting poel gegaan en we konden op een luxe, overdekt terras zitten, met vóór ons ongeveer 25 krokodillen, hoewel we die niet allemaal konden zien. Ze lagen op de oever aan de overkant, op een eilandje en tussen het riet. De ene na de andere ijsvogel vloog vlak voor ons heen en weer ze doken naar beneden om een visje te vangen. Nog meerdere soorten kwamen voorbij en we hebben meer dan een uur zitten genieten en geprobeerd de vogels vast te leggen. Dat viel niet mee, maar het was leuk om te doen. Er kwam tussen door een man aan de waterkant zitten die begon te fluiten en een naam te roepen. Enkele krokodillen reageerden daarop en zwommen naar hem toe voor een vis! Heel bijzonder en mooier om mee te maken dan de toeristen-krokodillenpoel, waar iedereen heen gaat en waar Ria was met Martine.

Weer bij de haven was het nu een stuk drukker en overal zaten dames en heren met vis op de oude koelkasten en op stukken stof op de grond. Er werd nog een boot gelost en een jongeman liep heen en weer, het water in en uit, met een grote kist met vis op zijn hoofd. Tussendoor kwam iemand met een kruiwagen vol met vis. Een visser maakte koelkasten voor ons open en we zagen een grote barracuda en diverse andere soorten vis, die wel allemaal in stukken ijs lagen. Ruud had interesse voor de reddingsboot, die onder een zeil op de kant lag op een moeilijk te bereiken plek. Die zou nooit snel uit kunnenrukken en het bleek dat deze onbruikbaar was. Half leeggelopen lag de boot, met een prima motor er aan, op een aanhangwagen. Een rescue man kwam naar buiten om wat te vragen en we hoorden dat de boot een cadeau was uit Nederland. Een peperdure boot, die men omdat de accu leeg is op de kant legt voor oud vuil. Er lagen hard plastic bootjes voor de deur en binnen in de hal waren motoren en een reddingschema voor vier boten op een groot schoolbord op de muur. Ruud ging de discussie aan dat dit verspilt geld en verspilde hulp was. Ze zeiden dat ze de boot niet konden maken en niet mochten verkopen omdat het een ´gift´ was. Terwijl Ria buiten stond te wachten zag ze twee kleine kinderen die de houtsnippers van een uitgekapte boomstam in grote bakken deden en ermee op hun hoofd naar het strand beneden liepen. En dat meerdere keren. Ze spraken Ria aan en vroegen om geld of snoep. Ria liet in haar tas zien dat ze geen snoep of geld had en toen zei de kleine man heel lief, en keurig in het Engels, ´Geef me dan maar de crème, zonnebrand, voor mijn moeder`. Op de terugweg namen we een binnenweg en kwamen we langs een islamitisch schooltje van golfplaten midden tussen de villa’s. We mochten binnen kijken en alle grote kinderen hadden een schoonmaak taak. De school moest schoon omdat er zondag zou worden getest. Het was een armoedige bedoening, maar er hingen, in de twee ´lokalen´, wel mooie schoolborden. Er was een oudere leerkracht en er werd alléén Arabisch en Engels onderricht. We mochten binnen komen en de kinderen gingen een liedje zingen en samen hebben we hoofd, schouders, knie en teen gezongen en dat was dolle pret. In het donatieboek stonden diverse namen en de donaties. Twee oudere jongens zorgden voor de vertaling en ze lieten gelijk weten dat ze geen water en geen wc hadden. Helaas, daar waren wij niet voor, maar we lieten natuurlijk toch een donatie achter. Op de hoek van de straat zaten twee roodsnavel tokken ´neushoornvogels´ in een boom, die termieten aan het vangen waren en langs het pad achter Badala park liepen apen, waarvan één met een pas afgebroken pootje want het bloedde nog. Ruud ging bij de groentekraam langs de weg langs en kwam zonder zijn betaalde paprika thuis, dus nog een keer terug. Met een glaasje fris op de bank naar om alle indrukken te laten bezinken. Wat een bijzonder dag! Yankuba heeft laten weten dat hij dankbaar is dat we het zo afgesloten hebben, ieder heeft de vrijheid om verder te gaan. Vrijdag zien we hem weer als hij de fiets terug brengt. De Engelse dame kwam een stapel papieren brengen die ze niet meer nodig had, compleet uitgewerkte lessen en het hele curriculum voor een Nursery Class. Wat een prachtig cadeau en wat een toeval. Daar zal Nancy, in Thika, blij mee zijn.