Confrontatie

De lucht was licht grijs vanochtend en pas na 09.00 uur brak de zon er doorheen. De temperatuur was ’s morgens al lekker en we wilden het liefst buiten ontbijten. Het ontbijt is maar matig, maar over drie dagen kunnen we het zelf weer klaar maken. Ruud is op de fiets naar Riyan gegaan voor het appartement en we kunnen er voor een week terecht voor de prijs van internet en krijgen twee slaapkamers! Ria is naar het strand gewandeld en ging op weg naar het eenvoudige strandterras waar Michelle werkt, daar gingen we vorige keer ook steeds heen, weg van alle drukte. Het was een wandeling van ruim een half uur. Helaas hebben ze per 1 januari het pandje moeten verlaten van de eigenaar van het gebouwtje en alle personeel is weg. Een jongen die er stond met een tafel met schelpen wist dat te vertellen en ook dat ze het aangevochten hebben maar het huurcontract zal wel afgelopen zijn. De eigenaar heeft het wel als restaurant en terras voortgezet voor zijn zoon, maar de meeste mensen die er kwamen willen er nu niet meer op een strandbed liggen of er eten. We zijn naar de buren gegaan en daar werkte een jongen die ons nog kende en hij zei dat Michelle ook hier weer zou komen in de middag. Ruud was nog bij Yankuba langs geweest maar hij was even niet op zijn werk en na tien minuten wachten is Ruud verder gegaan en kwam ook naar het strand. Het was vrij rustig en het viel op dat er op een enkeling na niemand in zee was. Het zeewater is fris in tegenstelling tot vorige keer toen het warm was. Is dat ook hier de invloed van El Nîno? Het was heel warm vandaag, maar aan zee met een windje goed uit te houden. Rond één uur is Ria terug gaan wandelen en Ruud op de fiets brood gaan halen. Fijn thuis gegeten en bij het zwembad in de schaduw gelegen. De matrassen op de strandbedden en in de stoelen zijn ronduit slecht schuimrubber en al helemaal plat. Om 17.00 uur waren we weer in de Officers Mess en daar kwam Yankuba aan. Om het hele verhaal kort te houden, hij moest toe geven dat hij niet op cursus was gegaan, hij dacht nog altijd dat ze hem de toestemming wel zouden geven en dan was de cursus niet nodig en zinloos. Tussendoor belde hij wel tien minuten met Mister Lamin Bojan van de GTB en hij zei dat we er morgen weer heen konden gaan. Hij had geen verklaring voor het geld dat hij opgenomen had in april en was van plan geweest het beetje bij beetje terug te betalen, maar daarvan is nog niets terug. Het gaat voor ons maar om een klein bedrag maar voor hem is het een kwart maandsalaris. Hij komt om in zelfmedelijden, in het laagseizoen heeft hij het erg zwaar en kan er niets bij doen! De litanie die hij van ons beiden over zich heen gekregen heeft loog er niet om en toen kwam het einde van het liedje voor hem. Hij moest alles terug geven: computer, printer, T shirts, tassen, dongel, fiets en het geld! We hopen voor hem dat hij alles nog heeft, want we denken dat hij gokt, gezien de bankafschriften, hetgeen hij ontkende. De wrap kon hij van de zenuwen niet wegkrijgen en die verdween in zijn tas. Hij is naar huis gelopen en wij snel voor donker proberen thuis te zijn, wat niet helemaal lukte want we moesten nog water kopen. Weer op de kamer ging de telefoon; Sanna, die ons nog eens duidelijk maakte dat we toch echt voor donker binnen moesten zijn. Hij reageerde verrast op het verhaal van Yankuba en zei meteen dat we heel ‘happy’ zullen zijn als we bij hem komen. We konden zijn grote smile er wel bij voorstellen. Dat wordt nog even afwachten want we hebben eerst nog een week een appartement en de zaterdag daarna gaan we naar hem toe. Yankuba heeft geen besef dat het niet om ons ging, maar om een nieuwe toekomst voor hem! Maar dat we het hem wel héél kwalijk nemen dat al onze investeringen door hem niet serieus genomen werden en dat hij dacht dat alles zo maar van zelf zou gaan.