Hoe nu verder?

Het was een bijzondere nacht met zeker wel een half uur gekreun vanuit de kamer achter ons, dat niets aan de verbeelding over liet en eindigde met een beukend bed tegen de muur. Ook nu was de lucht weer wat gesluierd en stond er een klein briesje. Zoals elke morgen zaten aan een tafel naast het ontbijtbuffet weer prachtig uitgedoste dames en een heer met vellen papier op tafel. Ria vroeg of ze hier hadden geslapen en ze vonden het wel grappig. Ruud ging zijn ‘werk’ voor de boulesclub uitwerken en Ria lekker op een bedje bij het zwembad. Hier legt een Brits echtpaar, elke morgen vóór het ontbijt, de handdoeken op de beste strandbedden en gaan dan tot ongeveer 11.00 uur wandelen! Ook ‘s middags zijn ze er een paar uur niet! Er zijn maar vier van deze bedden, de rest is waardeloos en je voelt alleen maar planken. Slimme zet!? Na een telefoontje van Yankuba stond hij bij de receptie, Ria haalde hem op en hij liep mee naar het terras waar Ruud zat. Hij bevestigde nogmaals dat het niet zijn schuld was hoe het gelopen was maar dat de GTB hem geen toestemming wilde verlenen. Weer uitgelegd dat het daar niet om ging maar dat het een gemiste kans was om een diploma te kunnen halen, maar hij wilde, kon het niet snappen. Hij liet nog alle brieven zien die hij had van de GTB en zei weer dat hij niet begreep waarom ze hem niet lieten beginnen. Het bankboekje had hij ook bij zich en de 700 Dalasi die hij er af gehaald had. Hij liet nog steeds niet het achterste van zijn tong zien, maar garandeerde dat hij niet gokte maar geld zou krijgen enz. Hij vult gaten met gaten en dat lost niets op. Waar hij het geld nu vandaan heeft weten we niet, gisteren zei hij dat hij het niet had. Samen met Ria heeft hij zijn rugzak leeg gemaakt op de kamer en de computer, printer, enz. werden er uitgehaald. Van Ruud mocht hij de fiets toch weer meenemen omdat hij tussendoor van zijn werk even weg mocht en het een hele wandeling was. De mensen achter de bar hebben met gespitste oren meegeluisterd.

Ruud is op de fiets gesprongen en bij de bank vertelde ze dat we een, door Yankuba, getekende brief moeten hebben zodat hij niet meer bij de rekening kan. Bij de Tourist Board heeft Ruud Lamin Bojan gesproken en die zei dat de toestemming, zelfs van de minister er al lang lag, maar dat ze wachtten totdat hij zijn diploma zou hebben. Lamin Bojan, die kende we natuurlijk al en heeft nu een officiële baan als vice-directeur van de afdeling ontwikkeling. Hij is ook leraar op de Toeristenschool en begreep er niets van dat Yankuba deze kans heeft laten lopen. Met dat diploma kan hij veel meer bereiken in het toerisme, ook zonder het fietsproject. Hij vroeg Ruud indringend niet te stoppen met het project en met de directeur van de Toeristenschool te gaan praten welke jongens, die al een diploma hebben, in aanmerking zouden kunnen komen en op een baan zitten te wachten. Daar moesten we nog eens héél goed over nadenken. Natuurlijk is het zonde om alle investeringen en know how nu zomaar weg te gooien, maar we willen er niet méér geld in steken en er niet weer zoveel tijd aan spenderen. Het vraagt heel veel van Ruud om weer een jongen te gaan trainen. Daar moeten we nog maar eens een nachtje over slapen. Inmiddels betrok de lucht meer en meer en kregen we hier een klein staartje van de depressie die over midden Afrika gaat, zoals we zagen bij het wereldweerbericht op bvn. Dat heeft nauwelijks invloed op de temperatuur en lange mouwen zijn alleen maar nodig ’s avonds voor de muggen. De hele dag door is er van alles te doen rondom het zwembad en de mixstelletjes zijn legio. Oude mannen met jonge meisjes en omgekeerd. We zien dat de meisjes er alles aan doen om contact te hebben en hebben er ook alles voor over. Geld is hier héél belangrijk en de heren sluiten de ogen daarvoor. Een oude Engelsman die zei dat hij alleen was omdat hij niet van vrouwen houdt, zien we elke dag met een jonge vrouw, steeds een andere, naar zijn kamer gaan. Dat is toch……! Het ‘vlees’ is zwak en de portemonnee zo leeg. Ruud had entrecote en groente gekocht maar de desillusie kwam toen we ontdekten dat het kookplaatje maar duizend watt was. De uien, paprika en tomaten werden met veel geduld wel gestoomd en via de receptie mochten we het vlees in de keuken laten bakken. ‘Ons’ eten was weer eigen en lekker! Het eten hier is ook prima, maar te veel van hetzelfde. Op de toeristenplekken betaal je drie keer de hoofdprijs voor bijv. een bordje frites met een hamburger. Lokaal hebben we een goed bord eten voor 100-175 Dalasi, de toeristenrestaurants beginnen met 275 tot 475 terwijl het personeel maar 2500 per maand verdient. Dan eten we het liever lokaal en geven ons geld uit waar het nodig is.