Een rustige dag

We waren op tijd aan het ontbijt, want Yankuba zou tussen 08.30 en 08.45 uur de grote lesmap nog terug brengen. Niet dus, het werd 09.15, hij had zijn baas gebeld dat hij wat later kwam, zo houdt hij zich aan afspraken Uiteindelijk had hij nog niet alles meegebracht, dat wordt dus wéér morgen. Na het ontbijt hebben we een gezellig gesprek gehad met Engelse mensen over Gambia, zij gingen vandaag naar een ander hotel, vinden het ook leuker om op verschillende plekken te zijn geweest. We hadden besloten om naar Tanji, het grote vissersdorp, te gaan en zijn daarom gaan lopen, eerst naar de bank, omdat we de rekening aan wilden passen.

Meteen op de hoofdweg troffen we een mooie Mercedes van een lokale gele taxi. Op de vraag wat zijn prijs was naar Tanji, gaf hij meteen een redelijke prijs, 200 Dalasi, waar we mee akkoord gingen. De groene toeristentaxi’s vragen meteen meer dan het dubbele, 450 Dalasi Dat zijn vastgestelde prijzen die overal op grote borden staan aangegeven en de mensen zo de indruk geven dat het niet anders kan. Lai 20 jaar oud, bracht ons eerst naar de bank en bleef daar wachten. We kwamen er niet helemaal uit want de man zei nu dat Yankuba zelf mee had moeten komen met zijn ID. Het is hier echter alléén maar mogelijk om geld op te halen met een bankboekje en dat hebben wij. Laat maar zitten, we gaan zelf wel een andere bankrekening openen op ons beider naam, zodat geld opnemen geen probleem kan zijn hier, zolang we in Gambia nog niet kunnen pinnen met een bankpasje. We hebben ervaring met een online bank die internationaal geld overmaakt zonder kosten en het is dezelfde dag in Gambia af te halen. De weg naar Tanji duurde ongeveer twintig minuten en het was een prettig rijdende chauffeur. We informeerden wat hij vroeg naar Brikama en dat was 300 Dalasi i.p.v. 550 en het ritje van 100 meter morgenvroeg naar het appartement zal hij zomaar doen, zei hij.

In Tanji werden we meteen in het begin langs de hoofdweg afgezet en konden we zo naar zee lopen. Wat we daar toen zagen was uniek, grote visdrogerijen, de meesten vol met vis en veel bedrijvigheid. Vrouwen zaten er overal tussendoor op hun hurken in de schaduw de vis te schubben en schoon te maken voor hun eigen verkoop. Bergen hout lagen er overal tussendoor en overal op de grond vissenkoppen en visafval. Gek genoeg rook het wel wat naar vis, maar niet zo’n sterke lucht als in een vishal. Een man bood Ria een levende kip aan, het was een erg jong beestje, handel is handel. Eenmaal op het strand konden we langs de prachtig opgeschilderde vissersboten lopen die in zee en op het strand lagen. Er werden nog boten gelost. Vrouwen liepen met grote bakken door het water naar de boot en met volle bakken op het hoofd kwamen ze naar het strand waar ze de bakken in een kruiwagen leegden. De vis werd op het strand verhandeld en dan weer verder richting rokerijen. Wat een business. Ria kreeg commentaar van een jonge vrouw omdat ze een foto had gemaakt en met een dreigende stem kwam ze op haar af en zei dat ze het zou vertellen en dat dan mijn paspoort wel afgenomen zou kunnen worden. Even later kwam de militair die dat gezien had naar ons toe en reageerde heel laconiek. Het was geen dreigement, maar dit is onze manier van praten. Een klein meisje liep met pinda’s op haar hoofd en ze was blij dat we wat kochten. Tussendoor liepen kinderen met vis te gooien en er liepen vrouwen in zee met een emmer vis uit het water te rapen. Veel kinderen hier die dus niet naar school gaan. De mannen bij de rokerijen waren heel vriendelijk en degene die wat Engels sprak vertelde er over. De meeste mannen bij de rokerijen bleken Senegalezen die Frans spraken.

Bij de mannen die een mega groot net aan het repareren waren, met een glasscherf als mes,

werd Ria aangesproken door een jongeman die Edward heette, hij was een van de vissers. Hij vertelde dat ze twintig km. uit de kust varen met 41 jongemannen aan boord zijn en wel een week of langer weg blijven. Ze koken en slapen aan boord op een schip met alleen maar houten banken. Dertig mogen hangend slapen en de anderen houden de wacht. Hij was een rode baret militair, met de speciale rol van visser, die voor de president de vissen vangen. De basis was aan het strand en even verderop had de president drie jaar geleden een grote villa laten bouwen. Hij vertelde veel over het vissersleven hier en we kwamen bij mannen die een boomstam aan het uithollen waren met een bijl. Dat wordt de kiel van een boot en daarna worden dan verder de andere stukken erop gebouwd. Hier is handwerk nog echt handwerk en dat in de bloedhete zon. Bij een andere boot zagen we hoe ze de naden van de boot waterdicht maken met een teerachtig zwart zand dat achter banden op de boot gespijkerd werden, later wordt de boot dan gecoat en afgelakt. Weer op weg terug kwamen bij een drogerij en daar werd een vis opengemaakt en mochten we proeven. Vrij smaakloos en men vertelde dat de vissen vijf dagen moeten drogen. Elke morgen het gehele vuur eronder weer opstoken en na vijf dagen roken kunnen ze méér dan vijf maanden zo bewaard worden. De meeste vissen gaan naar Nigeria. Twee mannen waren van vier dozen één mega doos aan het maken en dan gaan er twee duizend vissen in. Wat mooi dat we hier zomaar tussendoor mochten lopen en dat men ons erover wilde vertellen.

Weer op de hoofdweg zijn we richting taxi parkeerplek gelopen, langs allemaal kleine winkeltjes en kraampjes, waar van alles verkocht werd. Tot onze grote verbazing veel kramen met tweede hands Europese kleding en Europees speelgoed. Hier werd, dat wat toeristen meebrengen, verhandeld. Ook dat is een hoofdstuk apart hier. Taxichauffeurs brengen de toeristen op verzoek naar een schooltje of compound en daar wordt van alles achtergelaten. Men rijdt dan met de mensen het land in, anders loont het niet voor de taxichauffeur en God, of Allah, weet hoe vaak hij naar hetzelfde schooltje of compound gaat. Dames in ons hotel vertelden dat ze dat zo fijn vinden en iedere keer als ze hier zijn er weer spullen en geld gaan brengen. Allemaal losse acties, gestuurd door de taxichauffeurs!!!

Alle taxichauffeurs vroegen weer veel te veel geld voor de terugrit en onze chauffeur is ons, na een telefoontje, op komen halen. Hij kwam met een auto vol schoolkinderen, die hij onderweg had opgepikt, aanrijden. Hij was toch leeg en de kinderen vonden het prachtig.

Terwijl we wachtten kwamen er motorrijders bij het benzinestation en Ria sprak met één van hen. Ze waren met vijftien en kwamen uit Warschau. Het was een zware rit, zei hij. Vooral de grens met Mauritanië was pittig. Meer dan tien uur wachten onder de hete zon, € 150,00 pp voor een visum, nog eens € 50,00 pp voor de douane om het land binnen te mogen, één grote dievenbende. En in het land is niets: geen benzinepompen, geen restaurants, niets. Ze hadden benzine in flessen meegenomen. Gambia was het eindpunt en ze zouden na ongeveer vier dagen weer aan de terugweg beginnen.

Weer thuis zijn we naar het strand gewandeld en hebben heerlijk op een bedje in de zon gelegen met een fris briesje eroverheen. Bij Eddy’s, een Nederlands restaurant een gegrilde kip gegeten en toen buiten op het terras geprobeerd een nieuw blog aan te maken. Live muziek met héél oud repertoire van o.a. Grace Kelly en Trini Lopez vrolijkte de boel wat op tot 22.00 uur. Daarna begon de live muziek vanuit de bar naast ons, die weer tot in de hele vroege uurtjes door zou gaan. Tussendoor kwam een sms van mr. Tijan of we hem morgen konden spreken over de voortgang van de Association, hij had al met Yankuba gesproken. We hebben morgenmiddag, ná de verhuizing op ons nieuwe adres afgesproken. We zijn zeer sceptisch en willen niet meer investeren. Het boek gaat voor ons dicht!!